Home O dzieciach Rola ojca – budowanie odwagi i męskiej tożsamości

Rola ojca – budowanie odwagi i męskiej tożsamości

autor: Marta Mauer-Włodarczak
14 komentarzy 1336 odwiedzin

Niedawno nasz najmłodszy syn miał wypadek. Wyglądało groźnie, na szczęście już wszystko dobrze. Ale po kolei.

Wydawało mi się, że w każdej sytuacji potrafię zachować zimną krew. Do tej pory tak było. Przy naszej trójce żywych sreber mniejsze i większe uszczerbki na zdrowiu są niemal nieodłączną częścią każdego dnia. Trudno mi zliczyć, ile razy nastawiałam zwichnięte ręce, ile razy domowymi metodami udawało się uniknąć wizyty w szpitalu. Nasze dzieci też raczej ze spokojem podchodziły do tych spraw. Zastanawiałam się skąd u nich ten spokój i opanowanie. Zastanawiałam się też skąd u mnie to opanowanie. Myślę, że dotychczas w każdej sytuacji wiedziałam co robić, dlatego byłam spokojna i dzieci również.

Jednak ten ostatni wypadek zaskoczył mnie samą. Dopóki potrzebna była szybka interwencja to działałam jak zaprogramowany robot, ale później, kiedy wszystko leżało już w rękach lekarzy zupełnie się rozsypałam. Nie będę szczegółowo opisywać tego, co przytrafiło się mojemu synowi, bo mi samej trudno o tym jeszcze mówić, a poza tym nie chcę wywoływać niepotrzebnego lęku u tych, którzy czytają ten wpis. Nie to jest jego celem.

Mój syn widział moje przerażenie (postawiłam cały szpital na nogi). Starałam się je ukryć, ale im bardziej się starałam, tym gorzej mi to wychodziło. Dlatego wyszłam z sali operacyjnej. Zostawiłam tam męża. Serce mi pękało, bo nie chciałam, żeby mój syn czuł się przeze mnie porzucony w tej sytuacji, ale stwierdziłam, że jeśli zostanę mogę przysporzyć wszystkim tylko więcej nerwów. Nie wiem, ile kilometrów przemierzyłam w tę i z powrotem po szpitalnych korytarzach. Myślę, że sporo, o czym świadczą obtarcia na stopach (tak się spieszyłam, żeby jak najszybciej dotrzeć do szpitala, że założyłam kozaki na bose stopy. Najzabawniejsze jest to, że zauważyłam te obtarcia dopiero po tygodniu, jak sytuacja się ustabilizowała i stres opadł). Biegałam po korytarzach, chciałam uciec jak najdalej, żeby nie słyszeć krzyku dziecka ale jednocześnie bałam się go nie słyszeć.

Mój mąż był cały czas przy dziecku. Cały czas opanowany. Cały czas mówił do syna spokojnym głosem. Nie wiem, ile cała operacja trwała. Dla mnie, biegającej po korytarzach, to były lata.

Tego dnia coś się zmieniło. Między synem i ojcem nawiązała się nowa jakość relacji oparta na bezgranicznym zaufaniu dziecka do ojca. Mój syn czuł się bezpiecznie, bo jego tata zachowywał się jakby ten cały wypadek był czymś normalnym, przez co każdy w życiu przechodzi. Ojciec nie dał synowi poznać powagi sytuacji.

Mąż został z synem przez pierwsze kilka dni. On się nim zajmował, ja … się bałam.  Bałam się, że coś uszkodzę. Najchętniej nie wychodziłabym ze szpitala, bo tam czułam się bezpiecznie, że w razie czego, pomoc będzie na miejscu. Zupełnie bez sensu, teraz sama się z siebie śmieję. Ale pocieszam się, sądząc, że wiele matek zachowywałoby się podobnie do mnie. A może nie…

Kiedy mąż wrócił do pracy, ja pojechałam z synem do szpitala na kontrolę. W poczekalni było kilkoro dzieci, wszystkie bardzo płakały (patrząc na ich mamy, miałam wrażenie, że są jeszcze bardziej przerażone niż dzieci). O ile dotychczas mój syn zachowywał zimną krew, nagle zaczął się bardzo bać i pierwszy raz od wypadku zaczął płakać. Pierwszy raz od wypadku nie było przy nim taty… Poprosił, żebym zadzwoniła do taty. Mąż był w trakcie spotkania, ale przerwał je (bardzo to doceniam) i zamienił z synem kilka zdań. Po pierwszych słowach syn już się uspokoił. Po zakończonej rozmowie uśmiechnął się do mnie i ruszył w kierunku gabinetu zabiegowego. Miałam łzy w oczach. Wtedy zobaczyłam, co zadziało się w głowie dziecka przez te kilka trudnych dni. On wie, że z tatą może ruszać w świat. On wierzy, że z tatą pokona każdą trudność. On jest przekonany, że z tatą da radę.

To jest ta niezwykle ważna rola ojca-przewodnictwo. Tylko ojciec może pokazać dziecku, że świata i życia nie warto się bać. Tylko ojciec potrafi przekazać dziecku ten niesamowity spokój i odwagę. U matki na twarzy zawsze malują się emocje. Ojciec, dla dobra sprawy, potrafi je ukryć.

Od tamtego czasu syn ciągle pyta, kiedy tata wróci z pracy. Wszystko chce robić z tatą. Do mnie nadal się przytula, ale w tamtych dniach, dzięki swojemu  tacie, poczuł się mężczyzną. Małym, bo dwuletnim, ale mężczyzną. Wiem, że wtedy na sali operacyjnej i czas po wypadku, który spędził z tatą, dał mu porządny fundament męskiej tożsamości. To była jego pierwsza w życiu prawdziwa lekcja męstwa. Wiem, że o niej nie zapomni. Wiem, że ona będzie procentować przez lata.

Dziękuję Kochanie!

14 komentarzy

Adi 5 lutego 2013 - 01:32

Doskonałe!

Odpowiedz
qopher 5 lutego 2013 - 07:55

kiedyś byłem „2-letnim synem”. teraz mam lat 30 i nadal pamiętam takie lekcje. 100% trafne !!:)

Odpowiedz
Mielonka 5 lutego 2013 - 09:49

Przewrotnie (bo ja przewrotny jestem) chciałoby się zapytać: a co jak dziecko ma 2 ojców? Będzie supermenem? Oczywiście nie – to durny żart. Co do potrzeby posiadania ojca: ci wychowani bez niego są jakby mniej uczciwi, mniej opanowani i wytrzymali i mniej męscy (co nie znaczy, że nie agresywni!). Szerzej napisałem o tym tutaj:

https://zyciejestzabojcze.bloog.pl/id,332679117,title,Pacholeta,index.html

Odpowiedz
kasia 6 lutego 2013 - 09:03

Myślę, że generalizuje Pani i przypisuje rodzicom stereotypowe role. Niektóre matki też są dzielne, opanowane, przebojowe, tak samo jak ojcowie są emocjonalni i skorzy do łez. Każdy z nas może dać dziecku pewność siebie i odwagę, bo czasami dziecko wychowuje się bez jednego z rodziców.

Odpowiedz
Daniel 8 lutego 2013 - 21:37

Panią zaś jak widzę tekst ten zabolał. Czyżby mąż/partner nie wywiązywał sięz obowiązków? Czy może wychowuje Pani dziecko samodzielnie? A może to zwykły strach przed tym co jeszcze nie nadeszło? Cytat z E. Stachury spod tekstu pasuje tu idealnie.

Odpowiedz
mama 21 lutego 2013 - 18:42

tylko ojciec może nauczyć męstwa i jak być mężczyzną… my kobiety uczymy czegoś innego, dajemy delikatność, ciepło, którego facet nie da…. Jeśli nie ma ojca w domu młody chłopak albo jest zagubiony albo szuka wzoru w innych mężczyznach – sąsiedzie, wuju, księdzu….

Odpowiedz
Lena 21 lutego 2013 - 20:12

Pani chyba sensu tego artykulu nie zrozumiala.

Odpowiedz
art_h_ 23 lutego 2013 - 10:19

Też uważam, że taki podział ról jest opresyjny. Brakuje do tego jeszcze segregacji rasowej… Ludzie są bardzo różni i często potrafią przejmować role przypisywane płci przeciwnej. Płeć jest kulturowa. Nie mniej wychowanie dziecka bez jednego z rodziców nigdy nie będzie takie pełne i nie da dziecku tyle ile może dać dwoje kochających je osób.

Odpowiedz
Marta Mauer-Włodarczak 23 lutego 2013 - 12:09

art_h Płeć jest kulturowa? Na jakiej podstawie tak Pan twierdzi?

Proszę zapoznać się z tragicznymi w skutkach eksperymentami Johna Moneya np tutaj:
https://crossdressing.pl/main.php?lv3_id=256&lv1_id=2&lv2_id=55&lang=pl

Podobnych eksperymentów było dużo więcej. Wszystkie miały takie samo zakończenie. Dlatego proszę o przytaczanie rzeczowych argumentów, opartych na faktach a nie medialnej propagandzie.

Pozdrawiam!

Odpowiedz
Marta Mauer-Włodarczak 23 lutego 2013 - 12:30

A tutaj badanie wprost zaprzeczające Pańskiemu twierdzeniu o tym, że płeć jest kulturowa. Już bez operacji zmiany płci, tylko na podstawie wychowania

https://radtrap.wordpress.com/2012/03/25/nwo-i-feminizm-promuja-nieudany-eksperyment-syjonistow/

Odpowiedz
Marta Mauer-Włodarczak 23 lutego 2013 - 12:41

A tutaj badanie wprost zaprzeczające Pańskiemu twierdzeniu o tym, że płeć jest kulturowa. Już bez operacji zmiany płci, tylko na podstawie wychowania

https://radtrap.wordpress.com/2012/03/25/nwo-i-feminizm-promuja-nieudany-eksperyment-syjonistow/

Odpowiedz
Lena 21 lutego 2013 - 20:13

:))) gratuluje meza :) swietny artykul.

Odpowiedz
Agnieszka Glin 7 września 2014 - 21:15

wychowuję moje dzieci same,dwóch synów i to ja w takich sytuacjach zachowuję sie jak ten ojciec,mój były mąż raczej zachowałby się jak pani

Odpowiedz

Możesz śmiało komentować

W ramach tej witryny stosujemy pliki cookies. Akceptuję Dowiedz się więcej